Ο Κάμπος από τις πιο όμορφες περιοχές του νησιού, είναι κατάφυτη έκταση στα νότια της πόλης που καλύπτεται κυρίως από περιβόλια εσπεριδοειδών. Τα υπόγεια ύδατα της περιοχής, τα οποία πηγάζουν από τα γύρω βουνά κάνουν τον Κάμπο έναν απέραντο πορτοκαλεώνα.

Το χώρο επέλεξαν τόσο οι Γενοβέζοι, για να κτίσουν τις επαύλεις τους το 14ο αιώνα όσο και οι ντόπιοι αριστοκράτες στα μετέπειτα χρόνια (Ράλληδες, Αργέντηδες, Πετροκόκκινοι, Καλβοκορέσηδες κ.α), δημιουργώντας ένα νέο κοινωνικό-οικονομικό πλέγμα.

Ψηλοί τοίχοι από θυμιανούσικη πέτρα προστατεύουν την κάθε ιδιοκτησία από τη σκόνη, τους αγέρηδες και το κρύο.
Τα περιβόλια ποτίζονται από πηγάδια με μάγγανο που στο παρελθόν γύριζαν με ζώα ενώ τώρα η άρδευση γίνεται με σύγχρονα μέσα.
Περίτεχνες στέρνες, κοσμημένες με μαρμάρινα ανάγλυφα και κρουνούς, κατέχουν περίοπτη θέση στο χώρο της αυλής. Σκιεροί δρόμοι, κήποι λουλουδιών κι αναρριχώμενα γιασεμιά δημιουργούν ένα μοναδικό περιβάλλον.
Τα σπίτια με δύο έως τρία πατώματα υψώνονται επιβλητικά πάνω από τις κορφές των δέντρων, για να εξασφαλίσουν πανοραμική θέα στους κυρίους τους παράλληλα με τον έλεγχο του κτήματος. Εσωτερικά και εξωτερικά κλιματοστάσια δεμένα με το κτιριακό συγκρότημα επιτελούν λειτουργικούς σκοπούς.

Αψιδωτές πόρτες και παράθυρα, στοές από μαρμάρινα κολωνάκια, μπαλκόνια που υποστοιβάζονται από μικρές αψίδες και πελώριες αυλόπορτες με θυρεούς και διάφορα ανάγλυφων, βοτσαλωτές αυλές και ζωγραφιστά ταβάνια, προσδίδουν μια ιδιαιτερότητα στον ξεχωριστό αρχιτεκτονικό τοπικό ρυθμό της περιοχής , ένα αποτέλεσμα των τοπικών συνθηκών. Δυστυχώς η σφαγή του 1822 και ο σεισμός του 1881 κατέστρεψαν αυτά τα σημαντικά οικοδομήματα.